Frustreren educatieve uitgevers bewust de ontwikkeling van het onderwijs?

Frustreren educatieve uitgevers bewust de ontwikkeling van het onderwijs?

Educatieve uitgevers werken hard aan lesmateriaal. Dat lesmateriaal willen ze graag verkopen aan scholen. Dat is hun business. En behalve dat het redelijk klinkt, is het dat ook.

Docenten willen graag het beste materiaal voor hun leerlingen. Zij willen graag zelf kiezen wat zij het beste vinden. En behalve dat het redelijk klinkt, is het dat ook.

En daar loopt het vaak spaak. Want de grote educatieve uitgevers praten over een andere keuzevrijheid dan de docent.

Alléén hoofdstuk 2 graag

Een voorbeeld. Om de kerndoelen voor klas twee vorm te geven wil ik onder andere graag gebruik maken van hoofdstuk 2 van een bepaalde methode. Het andere materiaal heb ik zelf geschreven of vind ik elders. De keuzevrijheid van de educatieve uitgevers beperkt zich tot: je koopt de hele methode, betaalt de volle mep en je gebruikt daarvan dan alleen hoofdstuk 2. “Je mag dat zelf kiezen”. Terwijl ik juist alléén hoofdstuk 2 wil aanschaffen en betalen.

Ja maar, zegt de educatieve uitgever, wij zorgen voor een complete leerlijn waar dat hoofdstuk onderdeel van uitmaakt. Ja, en? Moet ik daarom ook betalen voor wat ik niet wil? En denken de educatieve uitgevers dat docenten niet nadenken over wat zij hun leerlingen aanbieden? En bovendien: ik vind de andere hoofdstukken onder de maat, die wil ik helemaal niet.

Leerlingvolgsysteem

En om dan een tweede punt ook maar te benoemen: ik wil graag de vorderingen van mijn leerlingen in ons eigen digitaal leerplatform bijhouden. Dát is de spil in ons onderwijsweb. En de educatieve uitgevers hebben bepaald dat dat niet samenwerkt met hun digitale portaal; die gegevens zijn alleen beschikbaar in het uitgevers eigen leerlingvolgsysteem.

De techniek is het probleem niet, er bestaat al jarenlang een internationale standaard voor de uitwisseling van voortgangsgegevens tussen content-leveranciers en elektronische leeromgevingen: IMS LTI. Het wiel hoeft dus niet voor de tweede keer uitgevonden te worden en al zeker niet in de vorm van een gesloten uitgeversversie.

Frustrerende stelling

Soms komt er bij mij een prikkelende stelling boven drijven om over na te denken: kun je zeggen dat de educatieve uitgevers door het vasthouden aan hun eigen verdienmodel de onderwijsontwikkelingen tegenhouden of minstens ernstig frustreren?

Eerst hebben zij de docenten verwend en afhankelijk gemaakt van hun lesmethoden (“de school betaalt om zich door uitgevers te laten zeggen hoe ze waarmee les moeten geven”). Daarbij hebben ze hen het denken over leerinhoud en leerlijnen uit handen genomen en nu volharden zij in hun beleid: zó en niet anders.

Ik hoop dat ik het mis heb!